20 Tekenen van een Quarterlife Crisis

Wat een Quarterlife Crisis is? Je weet het als je het hebt. Hier twintig tekenen van een Quarterlife Crisis. Niet om mensen te labelen, wel om je gehoord te laten voelen. Je hebt ze vast niet allemaal, maar kijk wat je herkent en besef dat je niet de enige bent.

1. Je doet werk waar je meer van had verwacht…

De kans is zelfs groot dat je baan op papier nog best mooi is, maar zoals ze in de voetballerij dan zeggen: helaas speel je de wedstrijd niet op papier, maar op gras. Zo is het ook voor werken. Dat doe je in een kantoor, een ziekenhuis, een winkel of iets dergelijks en die fysieke setting is vaak helaas toch eerder deprimerend met alle gipsplaten muren en uitgebluste collega’s om je heen dan de frisse en inspirerende setting die je je voorgesteld had toen je afstudeerde. Toch kun je op de vrijmibo enthousiast je verhaal vertellen, want op papier klinkt het gelukkig nog altijd fantastisch.

2. … en ergens deep down weet je stiekem al heel lang dat dit hem niet is…

Als je een beetje in touch bent met je gevoel, dan besef je je waarschijnlijk al wel langer redelijk bewust dat je niet op het juiste spoor zit. Ben je een meer een rationeel typje, dan wil je eerst nog een verklaring over het waarom je je zo voelt en kun je waarschijnlijk moeilijk accepteren dat het voldoen aan het ‘plaatje’ je toch minder voldoening geeft dan je zocht. ‘Voldoen geeft geen voldoening’ is een harde conclusie.

3. … maar je voelt je verstijfd en blijft zitten op je plek.

Je weet immers niet wat je dan wél zou willen doen. Je vindt jezelf misschien wel een verwende aansteller, want als dit hem al niet is, wat dan wel? Of je hebt moeite gehad om überhaupt aan de bak te komen en gaat echt niet het risico lopen van het maken van een switch te maken. ‘Wat nou als ik thuis kom te zitten? Hoe ga ik de rekeningen dan betalen? En hoe ga ik mensen overtuigen dat ik een leuke werknemer ben als ik me zo voel als ik me nu voel? En hoe leg ik in godsnaam uit dat ik na een jaar al gestopt ben met mijn huidige werk?’ Ja ja, legio redenen om te blijven zitten waar je zit.

4. Ondertussen droom je volop over wat je allemaal zou kunnen doen…

Je eigen startup beginnen, een wereldreis maken, alles achter je laten en in een boeddhistisch klooster je intrek nemen, in Afrika voor een NGO gaan werken, een boek gaan schrijven, toch nog Geneeskunde, Architectuur of Fotografie gaan studeren, emigreren naar een beter klimaat en daar een nieuw leven opbouwen, je versleurde relatie uitmaken en je in het vrijgezellenleven storten, parttime yogainstructeur worden, toch nog een PhD gaan doen, met die tergende PhD stoppen en een normale baan zoeken, Spaans leren en in Zuid-Amerika gaan wonen, trainen voor een marathon of Iron Man, ‘iets met je handen’ gaan doen in plaats van die focking kantoorbaan, etc.

5. … en word je dag in dag uit geconfronteerd met mensen die wel actie ondernemen…

Je dacht ooit dat je cool was dat je meer dan 500 vrienden op Facebook had, but the blessing has become a curse. Al zouden je vrienden maar 1 life event per jaar hebben, dan nog krijg je anderhalve keer per dag voorgeschoteld welke successen anderen allemaal boeken. Zonder dat je het wilt vergelijk je jezelf met hen en denk je dat het je helpt om helderder te krijgen wat jij wilt, maar niet is minder waar: je wordt geleidelijk alleen maar ongelukkiger.

6. … en je voelt je jezelf alleen nog maar meer bevriezen en blijft steviger dan ooit zitten op je plek.

Je hebt inmiddels zo vaak tegen anderen gezegd dat je leven ‘prima’ is dat je er zelf in bent gaan geloven. En als dat nog net niet het geval is dan zit je sociaal gezien in ieder geval klemvast, want hoe kun je naar buiten brengen dat je stiekem ongelukkig bent en iets anders wilt als je altijd roept dat het allemaal ‘top’ gaat? Je strategie numero uno is de struisvogelpolitiek: als je je kop in het zand steekt dan ziet jouw situatie jou ook niet. Je gaat je vast vanzelf wel weer beter voelen, denk je.

7. Je liefdesleven werkt ook niet mee…

Je neemt je onvoldane gevoel mee naar huis en vermoed soms dat je niet alleen een Quarterlife Crisis hebt maar dat de Seven Year Itch ook is toegeslagen (ook al komt hij bij jou na 3, 5 of 10 jaar opzetten). Ook deze situatie wil je niet onder ogen zien, want jullie hielden toch altijd zoveel van elkaar en waar komt dit dan ineens vandaan? En al je geen relatie meer zou hebben dan valt je identiteit al helemaal in duigen, dus haal je nog een keer diep adem en slikt gewoon maar even. Als je geen relatie hebt dan is dat juist wat de kop op begint te steken. ‘Ik vind mijn leven heerlijk, zo alleen’ begint steeds holler te klinken met elke keer dat je het uitspreekt. Je wilt wel (weer) eens een relatie, maar iets werkt niet mee en dat iets zie je liever niet onder ogen.

8. … en dus wil jijzelf of je partner een kat, kind, hypotheek of ring.

De beste manier om de onzekerheid in je relatie of over je singlestatus uit te roeien is door hem ‘op papier’ (daar is ie weer) zeker te stellen. Vastleggen die hap. Twijfel, van jezelf of bij de buitenwereld, is slecht en die kun je mooi wegnemen met één handtekening of ja-woord. Van dwalende loner, naar succesvolle home owner. Van simpel stelletje, naar volwassen ‘man en vrouw’. Een kat vult verder prachtig de emotionele leegte op en een kind de existentiële. Als niet jij maar jouw partner dit wilt, dan is nee zeggen vrij moeilijk want wat nou als het voor de ander een, zoals het in de politiek zo mooi heet, ‘breekpunt’ is? Dat zou jij weer niet aankunnen, dus ja knikken en doorslikken zijn de makkelijkste outs. Maar stiekem twijfel je enorm en voel je niet de ruimte om dit echt te bespreken.

9. Om te compenseren voor het lege gevoel ga je harder en meer werken…

Je denkt dat het geluk in de toekomst ligt. ‘Als ik dit en dat haal, dan mag ik er zijn. Dan zal ik eindelijk gelukkig zijn. Dan vindt iedereen me tof.’ Of misschien weet je niet eens waarom je zo hard werkt. Misschien weet je niet eens dát je hard werkt. Je doet het gewoon want je bent een high potential, perfectionistisch, met veel verantwoordelijkheidsgevoel en je hebt een overtuigd calvinistische ‘het is pas goed als het moeite heeft gekost en pijn heeft gedaan’-instelling. Je work-life balance raakt steeds meer zoek, je sport amper, eet slecht, op de spiegel staan en in de weegschaal kijken vermijd je onbewust en je begint je te verspreken en dingen te vergeten.

10. … en om dat te compenseren moet er naast work hard ook play hard gebezigd worden…

In het weekend moet het gebeuren. Je struint festival na festival af en bent altijd in de hipste plekjes van het uitgaansleven te vinden. De alcohol, nicotine, MDMA en THC nemen in één shot, hijs, slik of zucht de macht in je lichaam over van de opgebouwde cortisol en adrenaline die de deadlines en ontoerekeningsvatbare managers weer door je bloedbaan deden gieren deze week. Het zou het mooist zijn als je de hipste gadget op je hoofd had tijdens het festival en dat dit op Facebook is beland. Als je maandag in ieder geval maar een goed verhaal hebt.

11. … maar stiekem wil je steeds vaker ‘even lekker alleen’ thuis zitten.

Wat je goed recht en zelfs heel verstandig is, maar ondertussen veroordeel je jezelf er zwaar over. ‘Wat ben ik een saai wijf / lame lul. Hoe ga ik dit maandag in godsnaam verkopen?’ Aan het einde van het weekend was het gras dan ook weer groener bij de buren. Ging je niet uit en heb je jezelf al series kijkend en M&M’s etend in je eigen ellende verdronken, dan voel je een beschaamde leegte en ga je naarstig dingen plannen voor de komende weekenden. Heb je tot laat gefeest, dan baal je van jezelf omdat je je zo ellendig voelt en beloof je plechtig volgend weekend beter naar jezelf te luisteren, het hele weekend groene shakes te maken, yoga te doen, ontspannen met je beste vriend/vriendin een chai latte bij de hippe koffiebar op de hoek te drinken, wat in dat nieuwe boek te lezen, hard te lopen en havermoutmuffins te bakken.

12. Bij sommige vriendengroepen begin je je the odd one out te voelen.

Zij krijgen allemaal baby’s (die ze ook meenemen naar feestjes…), jij moet er niet aan denken. Zij gaan allemaal marathons rennen en triatlons doen, jij ziet al op tegen een wandeling door het Vondelpark en vraagt je af of je nog wel kunt zwemmen als het erop aan zou komen. Zij stappen bij bosjes in het huwelijksbootje, jij hoopt nou eindelijk eens de goede kant op geswiped te worden op Tinder. Jij wilt het hebben over de zin van het leven en de passies en dromen van jou en anderen, zij praten alleen maar over wat nou de beste gin is voor die ene tonic, wat de hypotheekaftrekrente (or whatever boring subject waar je compleet de ballen van begrijpt) voor hun situatie betekent en wat ze vinden van die ene vriend/vriendin die er nu niet bij is. Je vraagt je af wat je nog doet bij deze mensen en of je hier nog wel thuishoort. Maar hier actie op ondernemen is awkward, dus je laat het maar even zoals het is.

13. Je denkt steeds vaker terug aan wie je vroeger dacht dat je rond deze leeftijd zou zijn…

Je had een mooi plaatje van een huisje, boompje en beestje of juist van een groots meeslepend leven als rockster of profvoetballer. Daarnaast dacht je dat je zo richting of na je 30e een volwassen man of vrouw zou zijn. Of misschien wist je heel goed wie je in ieder geval niet wilde zijn. Ambtenaar, docent, kantoorklerk, veeleisende baas, bonusbankier of wat dan ook.

14. … en constateert de realiteit.

Boven de 30 en geen relatie, oei, hoe moet dat met de kinderwens? Weer een 18-jarig pikkie dat zijn debuut maakt bij Ajax, oei, toch echt de boot gemist? Verkeerde toonhoogte én uit het ritme bij SingStar, oei, zou een instrument nog aan te leren zijn? Nog steeds met huisgenoten in een karig hok en niet eens uitzicht op meer dan een jaarcontract, oei, hoe ga ik die villa bekostigen? Verder voel je je nog steeds een kinderachtig joch of een puberale meid en snap je niet hoe je ooit dacht volwassen te zullen zijn op deze leeftijd. Tot slot zou je zomaar eens kunnen constateren dat je toch ergens along the way voor de ‘zekerheid’ gekozen hebt en precies bent geworden wat je niet wilde. Ambtenaar, leraar, kantoorklerk, veeleisende baas, bonusbankier of wat dan ook. Waarschijnlijker is dat je die jongens- of meisjesdroom verdrongen hebt en, nu je dit leest en hij misschien aan de oppervlakte dreigt te komen, hem bewust of onbewust verder wegdrukt. ´Ja maar, het is niet realistisch om daar iets mee te willen´ vertel je jezelf.

15. Dus denk je met nostalgie terug aan je middelbareschooltijd en studiejaren.

Je geest kan uitstekend cherry picken op dit soort momenten en toont je alle fijne herinneringen waardoor je weemoedig wegzwijmelt naar hoe simpel het leven toen was. Er was maar één richting en dat was vooruit. Keuzes maken was er amper bij. Je kon heerlijk naïef ambitieus door het leven. Alles was nieuw, alles was gaaf en je had amper verantwoordelijkheid. Ergens weet je ook wel dat je zorgen had toen, maar die voel je nu niet meer en vanaf hier lijken de herinneringen één grote roze wolk.

16. Je komt erachter dat je jezelf altijd ‘speciaal’ hebt gevoeld, maar dat dit misschien niet zo waar is als je dacht.

Je zag misschien ooit The Trueman Show en dacht dat dit ook best wel eens op jouw leven van toepassing zou kunnen zijn. Iemand op straat keek op een bepaalde manier naar je en je constateerde de mogelijkheid dat dit wel eens een fan zou kunnen zijn die veel betaald had om te mogen figureren in jouw serie. Je denkt terwijl je dit leest misschien zelfs dat ik van de regisseur van jouw ‘Trueman Show’ dit moest opschrijven zodat jij minder achterdochtig zou zijn omdat het nu expliciet wordt benoemd ‘wat je nooit zou doen als het echt zo was’. Reversed psychology to the bone, aight? Volg jij het nog? Als je het nog volgt dan denk je nu waarschijnlijk alleen nog maar sterker dat je in de Trueman Show zit (sorry mate). Als dit volledig aan je voorbij ging, dan herken je misschien wel het sentiment dat we met onze generatie zijn opgegroeid met het idee dat we ‘speciaal’ zijn. Helaas denken we dat dus allemaal. En als je allemaal speciaal bent, dan ben je dat dus allemaal niet. Waarschijnlijk denk je nu, ‘ja, maar ik ben echt speciaal’. I know. Vroeg of laat realiseer je je dat je ook maar gewoon iemand bent en voel je je ineens wat kleiner, nietiger en een beetje bedrogen uitgekomen.

17. Je ervaart geen echt doel in je leven…

Richting je universitaire diploma ging het allemaal vrij makkelijk. Er was één doel en dat moest je halen. Daarna lag de wereld aan je voeten, brak dat moment aan waar je het allemaal voor gedaan had (de carrièrestart) en bleek het ineens een stuk lastiger om vooruit te komen. Van de ene op de andere dag had je je eigen doelen te stellen. Maar niemand die je op school geleerd had hoe je dat doet.

18. … en vraagt je af wat überhaupt nou eigenlijk de zin van het aardse bestaan is…

Zonder dat het je meteen deprimeert, stel je jezelf soms wel die vraag. Waarom zijn we hier? Waarom gaan we dood? Wat betekent het dat het heelal oneindig groot is (en tegelijkertijd steeds groter wordt, WTF, brain fuck…)? Wat betekent mijn kleine leventje dan in die flits hier op aarde? Wat is het doel van het leven? Tegelijkertijd zijn dit zulke grote vragen, die toch ook wat kunnen doen met de sfeer op een feestje als je daar met iemand even stevig in wilt duiken, dat je ze maar voor jezelf houdt.

19. … en keuzes maken wordt alleen maar lastiger.

Want zonder antwoorden op vragen en zonder doelen voor het leven is het vrij lastig koers houden. Hoe stuur je bij als je niet weet waarheen? De keuzestress wordt alleen maar erger en je komt er soms zelfs niet meer uit wat je op je brood wilt. Want ook dat leerden ze je nooit op school, hoe je keuzes maakt.

20. Je weet dat het monster genaamd de burn-out rondwaart maar wil er liever niet teveel van weten.

Veel mensen die er doorheen zijn gegaan geven achteraf aan dat hun burn-out het beste is wat hen is overkomen, zonder dat ze willen bagatelliseren hoe ontzettend zwaar en vervelend het was. Tegelijkertijd zit er een enorm stigma aan vast en wordt de out-burned nog vaak met een schuin oog aangekeken. Je weet dat dit lot ook voor jou op de loer ligt als je niets verandert en je Quarterlife Crisis niet zelf besluit aan te pakken. Maar net als met testamenten, huwelijkse voorwaarden en aandeelhoudersovereenkomsten, denk je liever niet aan het slechtste scenario en ‘laat je het nog maar even zoals het is’.

Ik ben benieuwd hoe jij ‘scoort’. Ik verwacht niet dat iemand alle 20 tekenen herkent, maar het komt weleens voor. Als je alleen al een paar tekenen van de Quarterlife Crisis herkent en ermee aan de slag wilt, lees dan het eerste hoofdstuk van het boek “Is dit het nou?” door het hieronder gratis te downloaden.

Download nu gratis hoofdstuk 1 van “Is dit het nou?”

Krijg gratis hoofdstuk 1 van het boek “Is dit het nou?” in je inbox.

Laat hiernaast je gegevens achter en dan krijg je hem direct toegestuurd.

Wil je direct wat uitgebreider aan de slag met jezelf? Onderzoek dan de volgende opties eens om vooruit te komen.

Coaching – Neem een van onze coaches in de hand om in een grondig coachtraject je uitdagingen aan te pakken en weer vooruit te kunnen bewegen.

Online course Keuzes Maken en Keuzestress Verslaan – Volg deze online course om beter keuzes te leren maken, af te rekenen met je keuzestress en in 8 weken los te komen van de plek waar je nu vastzit.

Online course Bekostig je Ideale Levensstijl – Volg deze online course om erachter te komen hoe jij het liefste zou willen leven en hoe je dat kunt bekostigen zonder er je hele leven hard voor te hoeven werken.

Laat me graag in de comments weten:

Welke tekenen herken jij?