Ik ben pas geleden verhuist vanuit Groningen-stad naar een dorp ernaast. De keuze om dat wel of niet te doen heb ik heel lang voor me uit geschoven. Er kwam een kans op een mooi huis voorbij en die hebben m’n vriendin en ik gegrepen. Nu woon ik hier anderhalve week en merk dat ik steeds meer voordelen zie van mijn keuze voor een dorp. Toch wel lekker, die rust om me heen 😉
Mooi voorbeeld Marten. Grappig is dus nu dat je mening over buiten de stad wonen nu waarschijnlijk veranderd is. Simpelweg doordat je ervoor gekozen hebt zul je het nu hoger waarderen dan ervoor. Nog los van de positieve en negatieve ervaringen die je opdoet in het nieuwe dorp. Soms dus gewoon kiezen en dan wordt het vanzelf positiever dan je misschien had gedacht. En valt het toch tegen, dan verhuis je weer 😉
– Lang getwijfeld waar ik me wilde vestigen en een woning wilde kopen. Het is uiteindelijk Antwerpen geworden. Inmiddels verhuist, maar dan wel binnen een straal van 500 meter waar we eerst woonden. We wonen hier inmiddels al 7 jaar met veel plezier.
– Jaren geleden gestart met salsadansen. Ik was er quasi ingerold, maar ontdekte hier echt wel een passie. En hierdoor mijn huidige partner ontmoet, énof dit een goede keuze was! Wel nog wat andere dansen geprobeerd in tussentijd, maar toch weer teruggegaan/gebleven bij salsa.
Als ik op de racefiets stap en ik qua temperatuur twijfel tussen net wel of net niet dat extra jasje aandoen, denk ik achteraf:
– als ik hem wel meeneem: “goede keuze, nu heb ik het tenminste niet koud gehad in het begin.”
– als ik hem niet meeneem: “goede keuze, ik heb mezelf ‘warm’ gereden en heb nu geen onnodige ballast die ik mee hoef te nemen.”
Grappig dat je je keuzes voor jezelf zo eigenlijk ‘goedpraat’.
Haha, prachtig! Dat heet cognitieve dissonantie. Het is wat we natuurlijk doen om psychologisch niet teveel pijn te voelen van onze beslissingen. Classic voorbeeld vind ik de man die in de kroeg op een vrouw afstapt, afgewezen wordt en terugkomt bij zijn maten met de tekst: “Nou, van dichtbij is het toch niks, dus daar mis ik ook niets aan.” Het is een soort van zelfbescherming. Dat doen we dus als we keuzes maken. Mooi om dus te zien, Jeroen, dat het geen bal uitmaakt of je je jasje wel of niet meeneemt. Nu je dit weet, kun je er ook luchtiger over doen als je de volgende keer weer voor die keuze staat. Of als je voor een andere (triviale) keuze met eenzelfde karakter staat.
Lang hebben we getwijfeld of we voor een derde kind wilde gaan. Zodra we de beslissingen genomen hadden; geen moment meer getwijfeld. Ik kreeg ook een tip, die ik nu ook vaak herhaal; bij twijfel doen.
Hetzelfde heb ik nu met het switchen van baan. Als ik dit zo lees, en ik vragen mensen om advies zullen mijn directe collega’s mij altijd adviseren te blijven, zij hebben immers zelf al de keuze gemaakt om te blijven. Mensen die weleens zijn geswitcht zullen me juist aanraden dit ook te doen. Handig om in je gedachte mee te nemen bij de vraag wie vraag je om advies 😉
Prachtige inzichten, Lieke. Ik merkte het zelf ook met samen gaan wonen. Ik was nog wat huiverig omdat ik in een vorige relatie wel wat personal space had gemist in het samenwonen, maar hierdoor bleef ik teveel in de twijfelmodus en ging ik er niet voor. Zo wilde ik mijn eigen studio gaan onderverhuren om een back-up plan te hebben. Ik had de mazzel dat de huisbaas er niet mee akkoord ging en ik welhaast gedwongen werd om de huur gewoon op te zeggen, wat ertoe leidde dat ik niet meer met twee benen in verschillende huizen stond en eindelijk dedicated mijn geluk in het huis van mijn vriendin ging beproeven. Toen ik er eenmaal voor ging wilde ik helemaal niet meer terug.
En wat betreft het advies vragen is je observatie ook heel raak. Mensen geven áltijd een reactie vanuit hun eigen referentiekader, ze kunnen ook niet anders. Ik heb al van zoveel anderen gehoord (en ook zelf meegemaakt) hoeveel iemands reactie over diegene zegt en niets over jou of jouw beslissing. Van plaatsvervangende doodsangsten tot jaloezie, alles zit ertussen.
Hey Esther, nou eigenlijk niet. Bij cognitieve dissonantie houd je jezelf voor de gek. Je praat iets recht door te zeggen dat je eigenlijk toch al ‘zus en zo’ vond. Maar wat Dan Gilbert hier aantoont is dat je voorkeur echter verándert door je keuzes. Dus iemand met geheugenverlies zul je niet snel iets recht horen lullen, want die weet niet meer wat hij eerder gedaan heeft. Toch wijzigt hij zijn keuze op basis van eerder gemaakte keuzes. Dit mechanisme is dus nóg krachtiger dan cognitieve dissonantie.
Is het gek dat ik niet alles goed kan vertalen uit het filmpje. De grote lijnen kan ik wel volgen: dat je meegroeit met de keuze die je maakt. Ikzelf heb ook de ervaring dat je niet gauw spijt hebt van keuzes op de korte termijn. Op langer termijn kan ik er anders terugkijken, maar dan bevestig ik mezelf ik dat het voor dat moment de beste keuze was. Net als vorige module: het kan zo bijna niet fout gaan. Leuk inzicht!
Hey Loes, nee dat is niet echt gek, het is best wel veel jargon wat hij gebruikt. Maar mooi dat je de grote lijn eruit haalt en dat het nog weer meer stuurt op het belangrijkste inzicht van deze course: je kunt bijna geen fouten maken bij het maken van keuzes!
12 Comments
Ik ben pas geleden verhuist vanuit Groningen-stad naar een dorp ernaast. De keuze om dat wel of niet te doen heb ik heel lang voor me uit geschoven. Er kwam een kans op een mooi huis voorbij en die hebben m’n vriendin en ik gegrepen. Nu woon ik hier anderhalve week en merk dat ik steeds meer voordelen zie van mijn keuze voor een dorp. Toch wel lekker, die rust om me heen 😉
Mooi voorbeeld Marten. Grappig is dus nu dat je mening over buiten de stad wonen nu waarschijnlijk veranderd is. Simpelweg doordat je ervoor gekozen hebt zul je het nu hoger waarderen dan ervoor. Nog los van de positieve en negatieve ervaringen die je opdoet in het nieuwe dorp. Soms dus gewoon kiezen en dan wordt het vanzelf positiever dan je misschien had gedacht. En valt het toch tegen, dan verhuis je weer 😉
– Lang getwijfeld waar ik me wilde vestigen en een woning wilde kopen. Het is uiteindelijk Antwerpen geworden. Inmiddels verhuist, maar dan wel binnen een straal van 500 meter waar we eerst woonden. We wonen hier inmiddels al 7 jaar met veel plezier.
– Jaren geleden gestart met salsadansen. Ik was er quasi ingerold, maar ontdekte hier echt wel een passie. En hierdoor mijn huidige partner ontmoet, énof dit een goede keuze was! Wel nog wat andere dansen geprobeerd in tussentijd, maar toch weer teruggegaan/gebleven bij salsa.
Mooi voorbeelden, Timothy! (En leuk dat je ook salsa danst! 😀 )
Als ik op de racefiets stap en ik qua temperatuur twijfel tussen net wel of net niet dat extra jasje aandoen, denk ik achteraf:
– als ik hem wel meeneem: “goede keuze, nu heb ik het tenminste niet koud gehad in het begin.”
– als ik hem niet meeneem: “goede keuze, ik heb mezelf ‘warm’ gereden en heb nu geen onnodige ballast die ik mee hoef te nemen.”
Grappig dat je je keuzes voor jezelf zo eigenlijk ‘goedpraat’.
Haha, prachtig! Dat heet cognitieve dissonantie. Het is wat we natuurlijk doen om psychologisch niet teveel pijn te voelen van onze beslissingen. Classic voorbeeld vind ik de man die in de kroeg op een vrouw afstapt, afgewezen wordt en terugkomt bij zijn maten met de tekst: “Nou, van dichtbij is het toch niks, dus daar mis ik ook niets aan.” Het is een soort van zelfbescherming. Dat doen we dus als we keuzes maken. Mooi om dus te zien, Jeroen, dat het geen bal uitmaakt of je je jasje wel of niet meeneemt. Nu je dit weet, kun je er ook luchtiger over doen als je de volgende keer weer voor die keuze staat. Of als je voor een andere (triviale) keuze met eenzelfde karakter staat.
Lang hebben we getwijfeld of we voor een derde kind wilde gaan. Zodra we de beslissingen genomen hadden; geen moment meer getwijfeld. Ik kreeg ook een tip, die ik nu ook vaak herhaal; bij twijfel doen.
Hetzelfde heb ik nu met het switchen van baan. Als ik dit zo lees, en ik vragen mensen om advies zullen mijn directe collega’s mij altijd adviseren te blijven, zij hebben immers zelf al de keuze gemaakt om te blijven. Mensen die weleens zijn geswitcht zullen me juist aanraden dit ook te doen. Handig om in je gedachte mee te nemen bij de vraag wie vraag je om advies 😉
Prachtige inzichten, Lieke. Ik merkte het zelf ook met samen gaan wonen. Ik was nog wat huiverig omdat ik in een vorige relatie wel wat personal space had gemist in het samenwonen, maar hierdoor bleef ik teveel in de twijfelmodus en ging ik er niet voor. Zo wilde ik mijn eigen studio gaan onderverhuren om een back-up plan te hebben. Ik had de mazzel dat de huisbaas er niet mee akkoord ging en ik welhaast gedwongen werd om de huur gewoon op te zeggen, wat ertoe leidde dat ik niet meer met twee benen in verschillende huizen stond en eindelijk dedicated mijn geluk in het huis van mijn vriendin ging beproeven. Toen ik er eenmaal voor ging wilde ik helemaal niet meer terug.
En wat betreft het advies vragen is je observatie ook heel raak. Mensen geven áltijd een reactie vanuit hun eigen referentiekader, ze kunnen ook niet anders. Ik heb al van zoveel anderen gehoord (en ook zelf meegemaakt) hoeveel iemands reactie over diegene zegt en niets over jou of jouw beslissing. Van plaatsvervangende doodsangsten tot jaloezie, alles zit ertussen.
Maar is dit verhaal nu eigenlijk niet gewoon de cognitieve dissonantie (reductie) theorie? En dus eigenlijk jezelf een beetje voor de gek houden?
Hey Esther, nou eigenlijk niet. Bij cognitieve dissonantie houd je jezelf voor de gek. Je praat iets recht door te zeggen dat je eigenlijk toch al ‘zus en zo’ vond. Maar wat Dan Gilbert hier aantoont is dat je voorkeur echter verándert door je keuzes. Dus iemand met geheugenverlies zul je niet snel iets recht horen lullen, want die weet niet meer wat hij eerder gedaan heeft. Toch wijzigt hij zijn keuze op basis van eerder gemaakte keuzes. Dit mechanisme is dus nóg krachtiger dan cognitieve dissonantie.
Is het gek dat ik niet alles goed kan vertalen uit het filmpje. De grote lijnen kan ik wel volgen: dat je meegroeit met de keuze die je maakt. Ikzelf heb ook de ervaring dat je niet gauw spijt hebt van keuzes op de korte termijn. Op langer termijn kan ik er anders terugkijken, maar dan bevestig ik mezelf ik dat het voor dat moment de beste keuze was. Net als vorige module: het kan zo bijna niet fout gaan. Leuk inzicht!
Hey Loes, nee dat is niet echt gek, het is best wel veel jargon wat hij gebruikt. Maar mooi dat je de grote lijn eruit haalt en dat het nog weer meer stuurt op het belangrijkste inzicht van deze course: je kunt bijna geen fouten maken bij het maken van keuzes!