Wow.. deze was heftig. In het geleide meditatie gedeelte, waarin je de moetjes teruggeeft aan de mensen van wie ze eigenlijk zijn, stond ik opeens tegenover mijn ouders. Dat was zo’n gekke ervaring om mensen die ik zóveel lief heb een doos met moetjes terug te geven. Het voelde als verraad tegenover hen. Ik heb gevoelsmatig wel een half uur met die doos in handen gestaan voordat ik daadwerkelijk m’n handen kon uitsteken en ze de doos kon aanreiken. Na de meditatie zat ik nog een tijdje voor me uit te staren over wat ik net had gedaan. Wat heel mooi was, is dat het naderhand een heel mooi gesprek opleverde met m’n vriendin over m’n ervaring en de moetjes die ik terug heb gegeven.
Wauw, dank voor je mooie reactie. Het is heel logisch dat het als verraad voor je voelde om iets terug te geven aan je ouders. Deze mensen hebben je groot gebracht en het laatste wat je als jong kind kon doen was tegen hen ingaan. Om dan iets aan hen terug te geven waar je vanaf wilt, kan dat enorm veel schuld oproepen. Dat wil niet zeggen dat je de oefening dan verkeerd doet of dat het een slechte oefening is. Er vindt dan juist groei plaats en dat gaat soms helaas met de bijbehorende groeipijn. Wat mooi dan ook dat je ervaring resulteerde in een mooi gesprek met je vriendin. Het is zo waardevol als we dit soort belangrijke ervaringen kunnen delen met onze naasten. Fijn dat zij daar zo voor open staat!
Na het in kaart brengen van mijn ‘moetjes’ kwam ik erachter dat ik het gevoel heb altijd nuttig bezig te zijn en hard te werken om bestaansrecht te mogen hebben. Want als je ‘lekker druk’ bent, dan doe je ertoe, toch? Dat ik perfect werk af moet leveren en dingen beter moet doen dan anderen in mijn omgeving.
Ik merk dat ik mezelf kan bekritiseren als ik onproductief bezig ben geweest: “Het leven hoort toch niet gemakkelijk te zijn?” denk ik dan.
Ik hoop dat ik door het teruggeven van mijn ‘moetjes’ mezelf meer ruimte kan geven om fouten te maken, de drang om de dingen altijd als beste te willen doen los kan laten en mezelf niet hoef te schamen tegenover anderen als ik kanten van mezelf laat zien waarvan ik bang ben dat ze die raar vinden.
Wat een prachtige inzichten. ‘Je moet altijd bezig/nuttig zijn’ is een erg vervelend en hardnekkig moetje. Het maakt het erg lastig om rust te vinden en in te tunen bij jezelf om erachter te komen wat je nou echt wilt.
Ook ‘ik moet het perfect doen’ kan funest zijn. Perfectie bestaat niet en telkens als perfectie niet lukt, dan geven we onszelf op de kop. Mooie boektip in dit licht is nog “De moed van imperfectie” van Brené Brown. En om fouten te leren maken, wat een super mooie uitdaging is, heeft het boek “Rejection Proof” me ook wel geholpen.
En thanks voor je openheid en kwetsbaarheid! Hier alleen maar applaus daarvoor 🙂
Toen ik zwanger was van mijn derde dochter heb ik mijn vaste (2e) baan opgezegd. In die (te drukke) baan zat mijn passie, die verschoof toen naar mijn jonge kinderen thuis. Mijn 1e baan is administratief (saai). Niet mijn ding, maar financiële onafhankelijkheid geeft mij rust. Het was perfect te combineren met de thuissituatie.
Na 3 jaar thuis zitten als moeder van 3 kinderen mis ik afwisseling en ontwikkeling. De meditatie geeft me inzicht in mijn behoeften: bepaalde overtuigingen, gewoontes, patronen in vriendschappen, relatie en mijn eigen invulling in het leven kunnen wat mij betreft op de schop.
Dit stukje cursus is vooral een bevestiging van wat ik onbewust al weet: ik wil weer ontwikkelen. Dit kan door thuis vaker los te laten en over te dragen aan mijn partner (of hij dit nu wil of niet 😉 En dat zonder schuldgevoel of verkeerde overtuiging.
In vriendengroepen wil ik met iedereen een lijntje hebben, anders tel je minder mee (alles of niets). Ik kies ervoor om me niet schuldig te voelen of te kort te komen als ik bepaalde mensen minder zie/benader. Blijkbaar heb ik er geen behoefte (meer) aan. Het was van vroegere tijden?!
Wow, super mooie reflectie Loes! Hier zit heel veel in wat je vooruit kan helpen. Lekker gaan oefenen hiermee en dan kan er denk ik veel ruimte (en tijd) ontstaan voor nieuwe keuzemogelijkheden!
6 Comments
Wow.. deze was heftig. In het geleide meditatie gedeelte, waarin je de moetjes teruggeeft aan de mensen van wie ze eigenlijk zijn, stond ik opeens tegenover mijn ouders. Dat was zo’n gekke ervaring om mensen die ik zóveel lief heb een doos met moetjes terug te geven. Het voelde als verraad tegenover hen. Ik heb gevoelsmatig wel een half uur met die doos in handen gestaan voordat ik daadwerkelijk m’n handen kon uitsteken en ze de doos kon aanreiken. Na de meditatie zat ik nog een tijdje voor me uit te staren over wat ik net had gedaan. Wat heel mooi was, is dat het naderhand een heel mooi gesprek opleverde met m’n vriendin over m’n ervaring en de moetjes die ik terug heb gegeven.
Hey Marten,
Wauw, dank voor je mooie reactie. Het is heel logisch dat het als verraad voor je voelde om iets terug te geven aan je ouders. Deze mensen hebben je groot gebracht en het laatste wat je als jong kind kon doen was tegen hen ingaan. Om dan iets aan hen terug te geven waar je vanaf wilt, kan dat enorm veel schuld oproepen. Dat wil niet zeggen dat je de oefening dan verkeerd doet of dat het een slechte oefening is. Er vindt dan juist groei plaats en dat gaat soms helaas met de bijbehorende groeipijn. Wat mooi dan ook dat je ervaring resulteerde in een mooi gesprek met je vriendin. Het is zo waardevol als we dit soort belangrijke ervaringen kunnen delen met onze naasten. Fijn dat zij daar zo voor open staat!
Na het in kaart brengen van mijn ‘moetjes’ kwam ik erachter dat ik het gevoel heb altijd nuttig bezig te zijn en hard te werken om bestaansrecht te mogen hebben. Want als je ‘lekker druk’ bent, dan doe je ertoe, toch? Dat ik perfect werk af moet leveren en dingen beter moet doen dan anderen in mijn omgeving.
Ik merk dat ik mezelf kan bekritiseren als ik onproductief bezig ben geweest: “Het leven hoort toch niet gemakkelijk te zijn?” denk ik dan.
Ik hoop dat ik door het teruggeven van mijn ‘moetjes’ mezelf meer ruimte kan geven om fouten te maken, de drang om de dingen altijd als beste te willen doen los kan laten en mezelf niet hoef te schamen tegenover anderen als ik kanten van mezelf laat zien waarvan ik bang ben dat ze die raar vinden.
Hey Jeroen,
Wat een prachtige inzichten. ‘Je moet altijd bezig/nuttig zijn’ is een erg vervelend en hardnekkig moetje. Het maakt het erg lastig om rust te vinden en in te tunen bij jezelf om erachter te komen wat je nou echt wilt.
Ook ‘ik moet het perfect doen’ kan funest zijn. Perfectie bestaat niet en telkens als perfectie niet lukt, dan geven we onszelf op de kop. Mooie boektip in dit licht is nog “De moed van imperfectie” van Brené Brown. En om fouten te leren maken, wat een super mooie uitdaging is, heeft het boek “Rejection Proof” me ook wel geholpen.
En thanks voor je openheid en kwetsbaarheid! Hier alleen maar applaus daarvoor 🙂
Toen ik zwanger was van mijn derde dochter heb ik mijn vaste (2e) baan opgezegd. In die (te drukke) baan zat mijn passie, die verschoof toen naar mijn jonge kinderen thuis. Mijn 1e baan is administratief (saai). Niet mijn ding, maar financiële onafhankelijkheid geeft mij rust. Het was perfect te combineren met de thuissituatie.
Na 3 jaar thuis zitten als moeder van 3 kinderen mis ik afwisseling en ontwikkeling. De meditatie geeft me inzicht in mijn behoeften: bepaalde overtuigingen, gewoontes, patronen in vriendschappen, relatie en mijn eigen invulling in het leven kunnen wat mij betreft op de schop.
Dit stukje cursus is vooral een bevestiging van wat ik onbewust al weet: ik wil weer ontwikkelen. Dit kan door thuis vaker los te laten en over te dragen aan mijn partner (of hij dit nu wil of niet 😉 En dat zonder schuldgevoel of verkeerde overtuiging.
In vriendengroepen wil ik met iedereen een lijntje hebben, anders tel je minder mee (alles of niets). Ik kies ervoor om me niet schuldig te voelen of te kort te komen als ik bepaalde mensen minder zie/benader. Blijkbaar heb ik er geen behoefte (meer) aan. Het was van vroegere tijden?!
Wow, super mooie reflectie Loes! Hier zit heel veel in wat je vooruit kan helpen. Lekker gaan oefenen hiermee en dan kan er denk ik veel ruimte (en tijd) ontstaan voor nieuwe keuzemogelijkheden!