Erbij horen is zwaar overschat

‘Erbij horen is zwaar overschat’ is één van de drie argumenten die ik mezelf vertel als mijn innerlijke criticus mij de vraag stelt: “Wie ben ik eigenlijk om een blog te schrijven?“

Als quarterlifer heb je keuzes te maken. Sommige zullen door je peers als tof worden beschouwd, andere eerder als uncool. Op zich zou dat niet zoveel uit hoeven maken, maar toch hechten we over het algemeen extreem veel waarde aan wat andere mensen van ons vinden. De angst die eronder zit is om ‘er niet bij te horen’.

Die angst is heel logisch. We zijn als mensheid evolutionair gevormd op de savanne waar we honderd duizenden jaren hebben ‘aangeleerd’ dat in een groep bewegen veel grotere overlevingskansen brengt dan als solist je tussen de wilde dieren begeven. Genen die zich druk maakten om ‘erbij te horen in de groep’ hadden een grotere overlevingskans om in de genenpoel achter te blijven dan genen die ‘het geen fuck boeiden wat de rest ervan vindt’. Als je dus soms in deze 21e eeuw doodsangst ervaart om afgewezen te worden, dan mag je daar duizenden generaties voorouders voor bedanken. Zij konden namelijk letterlijk doodgaan als ze buiten de groep werden gezet. Omdat zij genen hadden die hielpen zich te conformeren aan de groep, hebben ze het overleefd en zich voort kunnen planten.

Maar zoals dat in de evolutie gaat, is de context geheel anders in de 21e eeuw dan miljoenen jaren geleden op de savanne. Groepsafwijzing staat tegenwoordig (in de meeste gevallen) niet meer gelijk aan de dood. Ons conformerende gedrag is daarmee buitenproportioneel geworden ten aanzien van de consequenties van er niet bij horen. Tijd dus voor verandering. Gelukkig kunnen we door anders te gaan kijken naar zaken, onszelf leren om minder te luisteren naar die angstig schreeuwende groepsgenen.

Bij mij kwam dit proces op gang toen ik door een tip op de website van de Harvard Business School terecht kwam. Bij het afstuderen aan deze Business School laten ze iedereen een soort van Eed van Hippocrates afleggen maar dan voor de zakenwereld en in een ietwat ander format. Elke afgestudeerde krijgt de vraag:

Tell me, what is it you plan to do with your one wild and precious life?

De antwoorden zijn prachtig. Ik keek er doorheen en was wel benieuwd wat iemand van de eerste lichting dat ze dit deden (2002) voorgenomen had. Ik opende dat jaar en klikte de eerste persoon aan die me opviel. Het was ene Imran Amed die prachtig uiteenzette wat hij wilde bereiken in zijn leven.

I don’t try to fit in anymore.

I have always felt a little different from people around me. A bit shorter (OK, a lot shorter), not so good at ice hockey like every other Canadian kid (but not really that interested in playing either), and a family history spanning three very different continents, making it hard to answer the perennial question “where are you from?” And the list goes on.

These differences made me uncomfortable when I was young. I wanted so much to blend in and make up for what some tried to make me think were “deficiencies.”

But my parents helped me discover that my differences were actually a source of strength. From playing a burdensome accordion to taking modern-art classes to ripping up the soccer field—they exposed me to everything so I could discover my talents, find out what made me unique, and be proud of it. While it turned out that accordion really wasn’t up my alley, I still discovered my love for the stage and passion for music.

I learned to celebrate my differences and those of others. I now know that my differences help me to see the world from a new perspective and help me to appreciate things that others might not see.

So, I just want to be me. I want to make the world a place where diversity is celebrated, where what stands out is more important than what fits in.

Die laatste zin bleef bij mij hangen. What stands out is more important than what fits in. Geïnspireerd door zijn verhaal en drive kon ik het niet laten om eens te gaan kijken wat er van hem geworden was ruim 10 jaar later. Na even googlen vond ik een pagina over hem op de website van wat zijn eigen bedrijf bleek te zijn. Hij was een modeblog gestart en daarmee groot gegroeid in die wereld. Er stond het volgende.

Imran Amed has emerged as one of the fashion industry’s leading writers, thinkers and commentators. […] Imran has been named to British GQ’s list of the 100 Most Influential Men in Britain, Indian GQ’s list of the 50 Most Influential Global Indians, British Vogue’s list of 25 New Fashion Faces to Watch, and Wired UK’s list of the 100 most influential figures in Britain’s digital economy.

Het was hem letterlijk (zijn foto oogt vrij modieus) en figuurlijk gelukt om ‘standing out instead of fitting in’ waar te maken en daar succes mee te hebben. Dit was gewoon een willekeurig persoon die ik had aangeklikt en dat maakte indruk op me. Ruim 28 jaar van mijn leven ben ik bezig geweest om erbij te horen, ‘to fit in’, en dan lees ik dat standing out eigenlijk veel mooier is. Niet ‘for the sake of standing out’, maar omdat je, als je die houding adopteert, gewoon lekker jezelf kan zijn.

Soms als ik het dus lastig vind om mezelf te uiten probeer ik hieraan te denken. Toch blijft het eng om mezelf online bloot te geven. Om te delen hoe ik de wereld zie en om daarmee het risico te lopen dat ik er niet bijhoor (in de goede en de bange zin van het woord). Nog geregeld gebruik ik hiervoor een inspirator om me over de streep te trekken. Het is Neil Gaiman in een van de beste commencement speeches die ik ooit gehoord heb. Ik raad je aan de volle speech te bekijken. Het zijn twintig minuten well spent. Hier wat mij raakte en waarom ik hoop dat ik steeds meer van mezelf durf te laten zien op mijn blog en in de wereld.

The moment that you feel that, just possibly, you’re walking down the street naked, exposing too much of your heart and your mind and what exists on the inside, showing too much of yourself. That’s the moment you may be starting to get it right.

Ik hoor graag hoe dit voor jou is. Laat me weten in de comments:

In hoeverre beken jij je eigen kleur?

Help me een groter bereik te krijgen door te delen op de sociale media.