First World Problems – Wanneer je je bek moet houden en wanneer niet

Veel jonge mensen hier in de Westerse ontwikkelde wereld vinden dat ze niet zo moeten zeuren. ´Ja, ik heb wel last van zaken, maar in Afrika hebben ze het veel slechter´ is al gauw de rationale. Soms wordt dit aangevuurd door ouders die vinden dat we onszelf niet zo serieus moeten nemen. Vaak ook is het onze eigen innerlijke criticus die ons lijden kapot relativeert. Eigenlijk vertellen we onszelf:

Ik moet mijn bek houden met mijn First World Problems.

Ja, dat klopt. Soms moet je inderdaad even lekker je bek houden met je First World Problems. Deze video illustreert er een paar (1 minuut).

Als je gelachen hebt, dan is het de pijnlijke lach van herkenning. Vooral die

I hate it when I go to the bathroom and I forget my phone

Haha, akelig herkenbaar hè? What the fuck moet je dan doen…?

Hier heeft je innerlijke criticus dus gelijk. Bek houden, er zijn ergere dingen.

Maar daarmee hoeven we niet in één keer al onze zorgen te bagatelliseren. Het is namelijk iets anders als je bijvoorbeeld al tijden met het onderhuids knagende gevoel rondloopt dat zo menig Quarterlifer bij zich draagt:

Is dit het nou?

Meestal heeft het betrekking op werk, maar het kan ook gaan over je relatie, over je sociale contacten of over je leven in het algemeen. ‘Is dit het nou?’ is een vraag die menig leeftijdsgenoot herkent.

Het rondlopen met die vraag zegt iets over wat je enerzijds nu uit het leven haalt en wat je anderzijds van binnen ten diepste verlangt voor jezelf en voor de wereld. Als die twee niet in lijn zijn met elkaar dan ontstaat er spanning. Die spanning voel je, draag je de hele dag met je mee en zorgt voor het ‘onverklaarbare’ gevoel dat er iets niet klopt maar je niet weet wat. Omdat je het niet uit kunt leggen vertel je jezelf dat het gevoel dan niet moet (of mag) kloppen. Je rationaliseert het weg en gaat door met je dag. Maar de knoop in je maag of de steen in je buik blijft er zitten.

Ik zou je daarom ook een andere vraag willen stellen:

Geloof jij dat als je niet helemaal content bent met wat je nu doet in het leven en als je net wat vaker dan je lief is je best moet doen om een glimlach op je gezicht te toveren, je het beste van jezelf aan de wereld aan het geven bent?

Ik niet. Als jij je leven als een 6-je ervaart (niet in je hoofd, maar in je buik!) dan straal je dat ook uit naar je omgeving. Als jij je werk als een 6-je beleeft dan is dat ook de bezieling die je erin legt. Als je relaties met de mensen om jou heen 6-jes voor je zijn, dan is dat ook de liefde die je je omgeving teruggeeft. Het is wat paradoxaal, maar doordat je te weinig voor jezelf verlangt, geef je de wereld te weinig van jezelf. Je hebt meer talent, passie en energie dan je nu deelt met de wereld. Dat is waar die spanning vandaan komt. Daarmee doe je niet alleen jezelf tekort, maar ook je vrienden, je familie, je buren, je stadsgenoten, de maatschappij, je leefomgeving, de wereld en misschien zelfs wel, als zoiets bestaat, het Universum.

Ik zeg dit bij uitstek niet om je druk op te leggen. Wat ik je juist wil schetsen is dat als je meer gaat bewegen naar wat jij ten diepste verlangt, dat je er dan vanuit mag gaan dat dit ook meer aan de wereld bij gaat dragen. Het mág, echt!

Ik maak vaak Persoonlijke Businessmodellen met Quarterlifers om te kijken welke volgende stap ze in hun werkende leven willen zetten. Het uitgangspunt is altijd dat we gaan modelleren wat je ten diepste wilt of verlangt van een volgende stap als er geen beperkingen zouden zijn. Als mensen hier helemaal induiken dan komt er altijd één van twee dingen bovendrijven. Óf iemand weet heel goed welk type mensen hij of zij verder wilt helpen vanuit het werk (depressieve mensen, mensen met stress, mensen in ontwikkelingslanden, jonge moeders, etc.). Óf iemand weet aan welk hoger doel (eerlijke handel, duurzaamheid, uitbanning dierenleed, beter economisch systeem, etc.) hij of zij bij wil dragen. We zijn hard-wired sociale wezens en willen áltijd andere mensen helpen als we diep van binnen kijken wat we het liefste willen doen in deze wereld.

Een tijdje terug kwamen de Eerste en de Derde Wereld wat dat betreft weer mooi bij elkaar. Ik had een Persoonlijk Businessmodel sessie via Skype met een Nederlandse Quarterlifer in Afrika. Ze werkt daar al wat langer en wilde kijken naar een volgende stap. Ze was een beetje klaar met Afrika door het vele werk op en voor dat continent en wilde terug naar Nederland. De Skype was erop ingestoken om te kijken wat ze ten diepste verlangde. Niet jezelf opofferen voor anderen, maar wat wil jij? Na wat sparren en graven was het einde van het verhaal dat ze diep van binnen juist een nog groter doel voor ogen had voor het Afrikaanse continent dan hoe ze tot nu toe bezig was geweest. In de kern wilde ze Afrika nog beter helpen dan ze nu al deed. Ze wilde het alleen op een manier gaan doen die voor haar beter zou werken, met als mooi bij-effect dat haar bijdrage waarschijnlijk alleen maar groter zal gaan zijn.

Voor mij was dat weer het bewijs dat we in sommige gevallen ook de Derde Wereld het beste helpen door eerst sommige van onze eigen First World Problems op te lossen. Nee, niet lopen janken over de extra router die je moet aanschaffen omdat je huis te groot is. Niet klagen omdat de Ap pas om 10 uur open gaat op zondag en je om 9:30 al zin hebt in warme croissantjes. Niet zeiken dat je nu PopcornTime eruit ligt zelf weer torrents moet opzoeken en downloaden. Want ja, het is zeker heel belangrijk om tevreden te zijn met alles wat je al hebt.

Maar durf alsjeblieft ook aandacht te besteden aan het ‘is dit het nou?’ gevoel. Doe het voor jezelf én doe het voor de rest van de wereld.

Laat me graag in de comments weten:

Tegen welke schaamtevolle (maar grappige) First World Problems loop jij aan? En welke zuivere?

Dit is een heruitgevonden blog uit 2015.