Hoe ik me gedraag als ik me goed voel

Afgelopen maandag kwam ik terug van de Quarterlife Winter Course. Ik had er vijf intensieve maar prachtige dagen opzitten en ik zat in een soort van love bubble. Omdat we als groep zo erg naar elkaar toe waren gegroeid en we als trainers zulke mooie feedback hadden gekregen, zweefde ik nog een beetje op aarde.

Het enige minpuntje waar ik mee rondliep was een pijnlijke knie waardoor ik wat strompelde, maar ik merkte dat het me weinig deerde. Het was wat het was. Toch maakte mijn omgeving zich zorgen of ik wel thuis zou komen omdat ik met het OV was en een berg spullen bij me had. Het was op de heenreis al zeulen geweest, maar nu terug met een geblesseerde knie én nog een tas extra spullen die een deelnemer vergeten was, was het helemaal een uitdaging. Omdat ik me zo goed voelde vertrouwde ik echter op het proces en sprak hardop uit dat er echt wel iemand me zou helpen mijn spullen te tillen als ik op Utrecht CS aan zou komen.

Toen de trein Utrecht binnenreed begon ik een fractie te laat met mijn backpack ophijsen en tassen bij elkaar rapen waardoor ik als laatste de trap van de bovenverdieping van de trein afkwam op mijn weg de trein uit. Omdat ik strompelde ging ik iets te traag voor een aantal mensen die in wilden stappen waardoor de trein al vol stroomde toen ik nog naar buiten wilde. Normaal kan ik bijzonder gefrustreerd hierover raken. “Wacht netjes tot iedereen eruit is en ga dan pas naar binnen! #$%!^&” denk ik dan. Een kwade blik zouden deze mensen normaal op zijn minst van me hebben gekregen en waarschijnlijk nog wat stekelige woorden erbij. Maar nu niet. Ik was zo chill dat ik eigenlijk alleen oog had voor die ene mevrouw die wél buiten naast de ingang bleef wachten en zo een gaatje voor me vrijhield waardoor ik eruit kon. Ze kreeg het volgens mij niet mee, maar ik dankte haar hartelijk toen ik haar passeerde.

Toen ik echter bijna helemaal buiten was leek de mensenmenigte definitief de trein ingezogen te worden waarbij mijn tassen in de stroom opdringerige mensen verzeild raakten en ik bijna mee terug de trein werd ingetrokken. Een man op het perron zag het gebeuren en zijn gezicht sprak boekdelen. In een meelijdende blik van hem las ik precies wat hij dacht: “On-ge-loof-lijk, wat zijn we ook een stel asociale mongolen met zijn allen…” Hij leek zo zijn excuses aan te willen bieden voor alle andere reizigers. Wederom zou ik normaal hebben staan tieren of me agressief hebben losgerukt van de ‘daders’. Maar nu niet. Ik keek deze man met een brede grijns aan en straalde naar hem uit “Ja, haha, dit hoort er ook bij. Ze bedoelen het niet kwaad. Het komt vast wel goed.” Ik verbaasde me over mijn eigen ontspannenheid. Wat héérlijk als je niet gefrustreerd raakt over dit soort incidenten. Twee seconden later kwamen mijn tassen vrij en kon ik op huis aan.

Het was een flink gestrompel over het perron en het ging niet zo snel, maar ik was bijna het station uit. Dat normaal kleine stukje naar huis lopen beloofde nu toch wel een lange en pijnlijke uitdaging met al deze bepakking. Maar ik voelde aan alles dat het goed zou komen en toen ik de hoek omsloeg wist ik hoe. Op een plek waar wel vaker daklozen staan te bedelen stond een vrouw met haar rug naar me toe en ik wist dat zij weleens mijn helpende hand zou kunnen zijn. Ik hoefde niks te vragen want toen ik vlakbij was draaide ze zich om, zag me en vroeg direct: “Zal ik je helpen tillen?” Ik twijfelde geen seconde “Dat zou te gek zijn.”

We liepen een paar passen – ik nu veel makkelijker met minder ballast – en ze vroeg waar ik heenging. Ik legde uit waar ik woonde en dat ik nog wel een stukje te gaan had. Ze kende de plek en liep met alle liefde helemaal mee. Ze was dakloos en had toch niet zoveel te doen, behalve aan geld komen voor het slaaphuis dan. Het was het perfecte voorzetje om eens naar haar leven te vragen. Ik leerde hoe ze op straat terecht was gekomen en hoe moeilijk het is om er weer vanaf te komen, zelfs als je niet meer verslaafd bent. Het verbaasde me met hoeveel zelfreflectie ze naar haar eigen situatie kon kijken. “Ik heb er nooit voor gekozen om op straat te leven, maar ik heb wel onhandige keuzes gemaakt die hiertoe hebben geleid.” Ze leek zich goed te beseffen waar je in het leven wél en waar je in het leven géén invloed op hebt.

We praatten nog wat en ik bood aan haar wat geld te willen geven bij aankomst, zodat ik op mijn beurt haar weer wat in haar situatie kon helpen. Ze zei niet zoveel maar leek in te stemmen. Toen we bij een pinautomaat in de buurt kwamen vroeg ik haar even twintig meter met me om te lopen zodat ik geld voor haar uit de muur kon halen. Netjes bleef ze op een paar meter afstand staan, mijn spullen bewakend, terwijl ik mijn pinpas in de muur stopte. “Hoeveel zal ik haar geven?” dacht ik. Ik had een tientje in mijn hoofd, maar ik besefte me ook dat ik door mijn leefregel die luidt dat ik 5% van mijn inkomen weggeef aan anderen inmiddels een leuk potje had opgebouwd met geld dat als ‘GIVE AWAY MONEY’ gelabeld was. Daarnaast was ze mijn reddende engel en dus drukte ik op de €20-knop.

Ik gaf haar het geld en ze nam het aarzelend aan alvorens we onze weg naar mijn huis vervolgden. Geëmotioneerd zei ze: “Vergeef me dat ik dit aanneem… Ik wilde je eigenlijk gewoon helpen. En dan niet om er iets voor terug te krijgen. Maar ik kan het geld ook heel goed gebruiken. Vergeef me nogmaals dat ik het aanneem.” De tranen rolden inmiddels van haar wangen. We kwamen nu dicht bij mijn huis en ik zei: “Ik hoef je niet te vergeven want jij geeft mij ook een cadeau. Besef je alsjeblieft dat jij niet de enige bent die graag iets voor iemand anders doet. Ik vind het ook heel fijn dat ik jou kan helpen en door mijn geld aan te nemen geef je me een groot cadeau.” Ze lichte wat op en kon overduidelijk het geld nu beter accepteren.

We kwamen bij mijn deur en ik gaf aan dat we er waren. Ze vroeg of ik het zou redden en of ze de tassen daar gewoon neer kon zetten. Ik antwoordde: “Ja, ik red het verder wel, dus graag. Maar ik wil graag nog één ding voor je weggaat. Mag ik je een knuffel geven?” Blij reageerde ze: “Ik wilde precies hetzelfde vragen!” We gaven elkaar een stevige knuffel. Blij met mezelf, blij met haar en blij met de mensheid stapte ik mijn huis in.

Ik heb wel vaker zulke interacties met mensen gehad, maar het blijft waanzinnig hoe mooi het is om met mensen te verbinden die je eigenlijk helemaal niet kent, ongeacht waar ze ‘op de maatschappelijk ladder staan’. Toch lukt het me niet zo vaak als ik zou willen. Ik weet nu al dat ik over twee dagen waarschijnlijk weer helemaal uit mijn love bubble ben en volop in de rat race van het dagelijks leven mee draai. Ik zal dezelfde dame misschien niet eens zien staan omdat ik op mijn smart phone aan het kijken ben. Of wellicht komt ze wel in mijn blikveld maar zie ik haar niet echt omdat ik haar label als vies, eng, minderwaardig of wat dan ook. Het zegt me dat ik op gezette tijden de rust mag blijven pakken om uit de rat race te stappen om bij terugkomst weer met nieuwe, vriendelijkere ogen naar de wereld te kunnen kijken.

Maar het meest zegt de hele ervaring me wat ik later die dag ook in de supermarkt ervoer. Ik kreeg alleen op mijn weg naar binnen al twee breeduit lachende blikken toegeworpen van mij volledig onbekende mensen. “Wat is iedereen vriendelijk vandaag!” dacht ik. Maar toen besefte ik het me: ik was vriendelijk vandaag. Ik was blij, ik straalde en lachte blijkbaar naar Jan en alleman. What you give is what you get returned. Als ik de wereld wat mooier wil maken, dan heb ik bij mezelf te beginnen. Zoals de ondertitel van mijn boek ook voorstaat: als ik mijn eigen tien ga leven (in plaats van dat maatschappelijk wenselijke ‘prima zeventje’) dan heeft iedereen daar baat bij. Ik kan alleen vriendelijkheid bij anderen ontlokken als ik mezelf blij en vriendelijk voel. Ik kan alleen voor anderen zorgen, als ik goed voor mezelf zorg. Ik kan alleen van waarde voor anderen zijn, als ik mezelf waardevol voel. Zoals een van de grootste wijsgeren in de menselijke geschiedenis het ooit zei:

“If you want to awaken all of humanity, awaken all of yourself.” – Lao Tzu

Als ik me goed voel, dan gedraag ik me goed. Laat ik dus alles in het werk stellen om me goed met mezelf en goed over mezelf te voelen.

Wil jij je ook heel goed voelen? Wil jij ook leven vanuit je eigen tien en weg bewegen van het ‘prima zeventje’ dat je leven nu misschien is? Lees er alles over in mijn boek of kom naar de Quarterlife Deep Dive waar je in één dag je grootste uitdaging aanpakt die je weerhoudt van een gelukkiger en succesvoller leven. Kijk hier wie je onder meer voorgingen bij de QLDD en wat zij eraan hadden.

Graag hoor ik van je in de comments:

Welk gedrag zou jij meer willen vertonen en wat heb je daarvoor nodig?

Het is ongekend hoeveel meer exposure ik krijg door één enkele Facebook share, like of comment. Heb je iets aan deze blog, doe dan graag wat voor me terug door te liken of sharen op de sociale media en laat anderen direct ook profiteren van de inzichten die voor jou waardevol zijn. Dank!