Jezelf serieus nemen, hahaha
Bij een van de Quarterlife Deep Dive trainingen kreeg ik van een van de deelnemers de volgende vraag.
“Mijn moeder vindt dat wij jonge mensen onszelf allemaal zo ontzettend serieus nemen en dat dit wel wat minder mag. Wat vind jij?”
Ik vond het vooral een leuke en goede vraag. Ook snapte ik de gedachtegang van moederlief. Soms zijn we in staat om onszelf helemaal kapot te analyseren en ontstaat analysis paralysis: we denken heel veel, maar nemen haast geen actie meer om vooruit te komen.
Toch was het eerste gedeelte van mijn antwoord dat ik denk dat we onszelf juist heel serieus mogen nemen. Volgens mij is het enorm belangrijk om in het leven te onderzoeken wie je ten diepste bent en hoe je dat zo goed mogelijk in de wereld kunt zetten. Wie wil je zijn en welke doelen wil je stellen om dat in de wereld te manifesteren? Daar aandacht aan besteden kan je echt verder helpen in dit leven en een gevoel van zingeving brengen.
Het tweede gedeelte van mijn antwoord was echter dat we dit tegelijkertijd ook luchtig mogen houden. Ik zie in coaching en gesprekken met leeftijdsgenoten een veel voorkomend patroon waarbij mensen al bewust onbekwaam zijn in bepaalde zaken en volop proberen om bekwamer te worden. Omdat deze fase in het veranderproces schuurt, kan het allemaal nogal zwaar beleden worden door diegene en dat is een typisch voorbeeld waarvan moeders zich zouden afvragen of het niet allemaal wat minder serieus kan.
Zo sprak ik een keer een oud-collega die deelde dat ze steeds maar dezelfde fout bleef maken in haar werk én privéleven. Ze kon een idee hebben of een ingeving krijgen waar ze dan helemaal enthousiast over werd en besloot dat in de praktijk te brengen. Het uitwerken van het idee duurde dan vaak echter langer dan ze verwachtte en ook vond ze het praktische proces vaak minder leuk dan het initiële bedenken en de lijnen uitzetten. Halverwege het project was de moed haar alweer in de schoenen gezakt en sleurde ze zichzelf naar het einde.
“En wat denk je dat het eerste is dat ik doe als ik het af heb? Juist, ik krijg weer een idee of hoor ergens van een leuk initiatief en voor ik het weet heb ik me er weer op toegelegd..! Grrr, leer ik het dan ook nooit?”
Voor mij was het een overduidelijk gevalletje van bewust onbekwaam zijn in je eigen grenzen bewaken. Maar het was haar uitdaging dus ik zei niets en liet de bal even bij haar liggen in het gesprek.
“Hier wil ik het nog wel een keer wat uitgebreider met je over hebben, Mark. Wellicht kun jij nog iets bedenken over hoe ik hier nou mee om kan gaan.”
Ik zei dat het goed was en glimlachte vrolijk naar haar. Ze keek me wat verward aan en vroeg waarom ik zo keek.
“Het is toch grappig? Je loopt steeds in dezelfde valkuil vertel je net, dat is ergens toch best grappig?”
Ze kon er niet echt om lachen en legde uit dat ze er vooral vanaf wilde en slaakte een zucht.
Met zachte meelevende stem zei ik:
“Maar misschien is wat ik net deed juist wel exact de manier om er vanaf te komen… Wat ik je nu hoor doen is jezelf heel hard veroordelen over het feit dat je soms teveel hooi op je vork neemt. Daar schiet je ook niet zoveel mee op. Misschien lukt het je om een volgende keer, als het weer gebeurt, je eigen gedrag oordeelloos te observeren en om jezelf te lachen. Denk gewoon ‘hahaha, kijk mij nou weer, daar gá ik weer…’ en wees mild voor jezelf. Je doet het toch wel, dan kun je het maar beter niet te zwaar maken en met vriendelijkheid om jezelf lachen volgens mij.”
Haar hele gezicht klaarde op. We hadden zitten te eten tijdens het gesprek en ze legde ineens haar bestek neer.
“Je deed het in dit moment, Mark. Dit was het. Dit was wat ik uit een langer gesprek met je hoopte te halen. Een inzicht om hiermee om te gaan. Maar ik heb hem nu al. Gewoon om mezelf lachen. Dat is het. Dat het zo simpel kon zijn, haha!”
Natuurlijk was haar patroon van teveel werk op zich nemen hiermee niet van de ene op de andere dag omgetoverd in iets nieuws, maar het lijden was er wel voor een groot gedeelte vanaf. Ze had in ieder geval een manier om vooruit te gaan vanaf hier.
Het tweede gedeelte van mijn antwoord op de vraag in hoeverre we onszelf serieus moeten nemen is dan ook dat we vooral ook om onszelf mogen blijven lachen. Als je weet wie je wilt zijn, als je al doorhebt waar je nog spaak loopt en als je volop aan het groeien bent in dit proces, dan kan het veel helpen om met een vriendelijke blik naar jezelf te kijken en te lachen om je onvolkomenheden. Je kunt jezelf heel serieus nemen zonder dat het allemaal heel zwaar hoeft te zijn. Hoe dat eruit ziet? Ik denk een beetje zoals de Boeddha lachte. Voor mij is dat beeld in ieder geval een goede reminder.
Neem jezelf extreem serieus en lach hartelijk om jezelf.
Graag hoor ik verder van je in de comments
Waarin mag jij jezelf meer of minder serieus nemen?
Help mijn bereik te vergroten door te delen en sharen op social media.