Je kop boven het maaiveld, hoe eng is dat nou echt?

Afgelopen april stond ik naar aanleiding van het uitkomen van mijn boek ‘Is dit het nou?’ vol met mijn gezicht in de zaterdageditie van het NRC (hardcopy en digitaal). Zes keer nog wel. De fotograaf had bedacht dat ik wel verschillende emoties kon uitbeelden met mijn gezicht en toen werden bijna alle foto’s ook daadwerkelijk vrij groot geplaatst. Ik kreeg appjes van vrienden en bekenden met teksten als:

“Dude! Zit ik even rustig mijn koffie te drinken, sta jij me ineens zes keer met je bakkes aan te staren!”

De berichten bleven binnenstromen, zowel van bekenden als van onbekenden, en eentje sprong er voor mij uit. Een vriend van me appte:

“Zo Sieg, hoe is dat nou, zo met je kop boven het maaiveld?”

Hij raakte een punt waar ik vóór mijn schrijfproject vaak over nagedacht had. Steeds als ik in gedachten ging naar het uitkomen van mijn boek en de daarbij komende mogelijke media-aandacht, dan werd ik bevangen door spanning. Het was een van de vier soorten angst die je tegen kunt komen op het bewandelen van je pad op weg naar je eigen 10: de angst voor succes.

De twijfels die mij me opkwamen waren gedachten als:

“Ben ik wel goed genoeg om de media te woord te kunnen staan?”

“Kan ik de verantwoordelijkheid wel aan van zo sterk ergens voor gaan staan?”

“Wat zullen ze van me vinden als ik zo duidelijk mijn gedachtegoed aan de hele wereld ventileer?”

Vooral die laatste angst heeft me al vaker op mijn plek gehouden en me uitgedaagd om er doorheen te breken. Steeds weer als ik een stap zette in gaan staan voor waar ik in geloof, moest ik mezelf hier doorheen duwen. Maar nu ik de vraag van deze vriend zo prompt voorgeschoteld kreeg, was het een mooi moment om eens terug te blikken wat ik tot nu toe nou helemaal als feedback heb gekregen op alles wat ik tot nu toe van en over mezelf de ether ingeslingerd had. Waren al die angsten eigenlijk terecht? Hoeveel kritische geluiden heb ik daadwerkelijk aan mijn adres gehad? Hoe is het nou écht om je kop boven het maaiveld uit te steken?

Ik vond de conclusie schokkend, bevrijdend en lachwekkend. Het bevrijdende was dat ik, terugkijkende wat ik nou helemaal aan feedback op mijn doen en laten heb gekregen als ondernemer de afgelopen drie jaar, kon concluderen dat de ‘negatieve’ terugkoppeling die ik heb gekregen echt minimaal was. Terugkijkend kan ik maar vijf punten herinneren die ik als negatieve feedback kan interpreteren. Het eerste punt, en enige écht kritische geluid, was het volgende:

1) Iemand mailde me ooit dat hij vond dat ik in de teksten op mijn website teveel op de pijn drukte van mijn doelgroep, waar ze al genoeg last van zichzelf hadden, en dat ik hen ten onrechte bergen met goud beloofde als ze naar mijn training kwamen. Het was best even slikken om dit te lezen van iemand die ik helemaal niet kende. Maar toen ik (na tot tien geteld te hebben, of eigenlijk tot 10.000) hem bedankte voor zijn feedback en hem uitnodigde om naar de Quarterlife Deep Dive te komen om zelf te ervaren of mijn beloftes daadwerkelijk onterecht waren, liet hij ineens niks meer van zich horen. Had ik me daar 10.000 seconden lang over op lopen vreten? Iemand die een mening had, maar er verder niet met me over in gesprek ging toen ik zijn feedback serieus nam? Daar hoefde ik me dus ook niet meer zo druk over te maken voor de toekomst, bedacht ik me.

Het lachwekkende aan mijn conclusie was het feit dat de andere vier punten die ik me kon herinneren echt zó zacht van aard waren, dat ik het al bijna niet als negatieve of opbouwende kritiek kon opvatten

2) Een oude bekende die ik tegenkwam liet vallen mijn blogs wat te soft te vinden.

3) Een paar mensen hebben me weleens laten weten mijn blogs te lang of te langdradig te vinden.

4) Een vriend vertelde me dat hij zich niet in alles wat ik schreef kon herkennen, maar wel in bepaalde dingen.

5) Een potentiële trainingdeelneemster mailde me dat ze het feit dat ik ergens ‘met warme groet’ had geschreven een wat hoog ‘biodanza-gehalte’ vond hebben en daarom twijfelde of ze wel naar mijn training wilde komen. Ik lachte me suf om deze opmerking en uiteindelijk kwam ze gewoon.

Met dit alles op een rijtje, kreeg ik een lach op mijn gezicht. Was dit serieus alles wat ik te verduren had gehad? Was ik daar nou zo bang voor toen ik de eerste keer twijfelde of ik mijn blog wel online zou zetten? Liet ik me hierdoor weerhouden toen ik niet durfde om mijn blogs op Facebook en LinkedIn onder de aandacht te brengen? Was dit waar ik bang voor was toen ik me afvroeg of ik het wel aankon om een boek uit te geven?

Het antwoord op die vragen is wat er schokkend is aan de conclusie die ik trek: de angsten in ons hoofd zijn zó veel groter dan wat er daadwerkelijk op ons afkomt als we gaan staan voor onze dromen, verlangens en het leven zoals wij dat het liefst willen leven. Het is idioot hoe klein we onszelf kunnen houden door angst voor zaken die nooit zullen materialiseren.

En natuurlijk kan er nog genoeg kritiek op mijn doen en laten komen, dat kan ik niet voorzien. Maar dan heb ik daar maar mee te leren leven. Niemand kan dan zeggen dat ik kleurloos of een grijze muis ben geweest en ik hoef vooral mezelf op mijn sterfbed niks kwalijk te nemen, omdat ik in lijn met mijn eigen missie heb geleefd. Sterker nog, volgens Nassim Nicholas Taleb ben je als schrijver antifragiel (lees zijn geweldige boek Antifragile) wat betekent dat hoe meer er over jou en je werk gezegd en geschreven wordt, hoe beter het voor je is, of het nou positief of negatief is.

Hoe dan ook, als je je tegen laat houden door angsten voor falen, succes, de meningen van anderen of wat dan ook, doe even een reality check bij jezelf. Hoe realistisch zijn je angsten? Ik denk een stuk, maar dan ook een stuk minder realistisch dan je denkt. Om met een mooie quote af te sluiten:

“To escape criticism: do nothing, say nothing, be nothing.” – Elbert Hubbard

Wil je wél iemand zijn, en dan het liefst jezelf? Stel jezelf dan eens de vraag: hoe zou ik het liefst mijn kop boven het maaiveld uit willen steken? En doe het dan gewoon.

Kun je wel een zetje in de rug gebruiken om je kop boven het maaiveld uit te steken? Kom dan als eerste stap naar de Quarterlife Deep Dive en pak in één dag je belangrijkste uitdaging van dit moment aan. Kijk hier wie je onder meer voorgingen bij de QLDD en wat zij eraan hadden.

Graag hoor ik van je in de comments:

Wat is jouw angst dat er zou kunnen gebeuren als je je kop boven het maaiveld uitsteekt?

Het is ongekend hoeveel meer exposure ik krijg door één enkele Facebook share, like of comment. Heb je iets aan deze blog, doe dan graag wat voor me terug door te liken of sharen op de sociale media en laat anderen direct ook profiteren van de inzichten die voor jou waardevol zijn. Dank!