Waarover je les geeft, heb je zelf te leren
Het verhaal in deze blog is één van de drie redenen waarom ik ben gaan bloggen.
Ik weet niet meer waar ik het las, maar het raakte me:
People teach what they need to learn
Op dat moment gaf ik sinds een paar maanden een workshop over Persoonlijk Leiderschap en Energie. De workshop behandelt de vraag hoe je met meer energie in werk en leven kunt staan. Moet ik dat dan zelf nog leren, vroeg ik me ineens af. Ik geef er toch juist les over?
Ja, dat is dus blijkbaar een thema waar ik zelf nog meer over wil leren. Als ik namelijk heel eerlijk naar mezelf ben dan weet ik dat ik heel snel verveeld ben als ik iets eenmaal in de vingers heb. Dan heb ik weinig incentive om daar uitgebreid over te gaan vertellen. Misschien nog één of twee keer zodra ik het in de smiezen heb, maar dan is de lol er wel vanaf. Als ik ergens echter net over heb gehoord en nog zoekende ben naar hoe het nou precies zit, dan kan ik er helemaal in opgaan en aanstekelijk enthousiast over oreren. Dat ik nog meer wilde leren over het hebben van energie in het dagelijks leven durfde ik dus na enig zelfonderzoek wel te accepteren.
Maar leer je zelf ook meer over een onderwerp door er les over te geven aan anderen? Ja. Sterker nog, misschien wel het meest van alle leertechnieken. Lesgeven is een van de beste manieren om jezelf stof eigen te maken. Er is wel enige discussie over de accuraatheid van het model maar de kernboodschap van The Learning Pyramid heeft veel waarde. Waar je als toehoorder van een verhaal maar 5% van de stof zou onthouden is dat 80 tot 90% als je de uiteenzetting zelf hebt moeten vertellen.
Na verloop van tijd merkte ik dat ik door de theorie (over waar je energie vandaan haalt) zo helder te hebben er ook steeds meer zelf mee deed. Op dat moment komt ook de kracht van een ander model vrij. De 70 – 20 – 10 regel stelt dat je maar 10% van de stof onthoudt die in een training is aangeboden, dat dit met 20% wordt aangevuld als je er op gecoacht wordt of met anderen over spart en dat je de laatste 70% meepakt als je er mee gaat oefenen en ervaring mee op gaat doen.
Door te gaan bloggen zou ik dus én mezelf uitdagen om zaken helder op papier te zetten waar ik veel van zou kunnen leren én ik zou mezelf triggeren om nog meer naar mijn eigen inzichten te gaan leven. Sounds like a great deal! Hoe goed ik dit ook wist, toen ik wilde gaan bloggen ging mijn oude script alsnog gewoon op tilt. Wie ben ik nou om mijn verhaal te vertellen? Er zijn zoveel mensen die meer weten over alle onderwerpen waar ik mogelijk over schrijf. Wie gaat hier nou waarde in vinden? Ik had even behoefte aan bevestiging dat deze angst normaal is en dat je wordt beloond als je je er toch overheen zet. Ik vond dit in de slotwoorden van de inleiding van het boek Synchronicity van Joseph Jaworksi.
It only remains for me to tell you about the serious reservations I have had about writing and publishing this book. How could I begin to tell others about the journey toward personal transformation when I find myself so often caught in my own shortcomings? I found a great deal of comfort in reading Henri J. M. Nouwen’s book Reaching Out. Nouwen said that for a long time he hesitated to write that book, but that he had found consolation and encouragement in the words of seventh-century ascetic, John of the Ladder: ‘If some are still dominated by their former bad habits, and yet can teach by mere words, let them teach. . . . For perhaps, by being put to shame by their own words, they will eventually begin to practice what they teach.’
1 Comment